Als het een punt is in de stad, dan is het een punt voor de overheid

Dit werd gezegd donderdagmiddag 27 mei 2010 op het symposium Democratie & Burgerparticipatie in het NME Weizigt. Steeds meer steden - ook Dordrecht - zijn bezig met experimenten om bewoners veel meer te betrekken bij de ontwikkeling van hun eigen buurt en wijk. Andere landen zijn hier al veel langer mee bezig. In Nederland heerst vaak nog wantrouwen van de overheid naar de burger toe. In Dordrecht lopen nu 2 projecten: 1 in Stadspolders over de samenwerking aan de Buurtbegroting en 1 in Nieuw-Krispijn over het kiezen van het beste project voor de wijk. Voor de PvdA is het een belangrijk onderwerp om burgers veel meer te betrekken bij beslissingen over hun wijk. Een buurtbegroting is vooral aantrekkelijk is voor bewoners die graag afwegingen maken, willen overleggen en keuzes beargumenteren. Overheden gaan meer openstaan voor de wensen van haar inwoners. Als het een punt is in de stad, dan is het een punt voor de overheid, wordt meer de tendens. Als bewoners met iets komen, dan moet er goed worden 'doorgeorganiseerd'. Het wordt meer het mobiliseren van ambities, initiatieven en opvattingen van bewoners. Het bedenken van oplossingen moet worden 'gedeprofessionaliseerd' en meer bij bewoners terechtkomen. Bewoners moeten meer toegang krijgen tot de budgetten en moeten opdrachtgever worden voor het uitvoeren van taken. 'Het uitbesteden aan bewoners'. Zo moeten bewoners ook meer in staat worden gesteld om de eindresultaten vast te stellen. In Nieuw-Krispijn is het kiezen van het beste project voor de wijk geëvalueerd door studenten Bestuurskunde in Tilburg. De studenten deur aan deur geweest om bewoners te interviewen. Er zijn kortweg 4 groepen bewoners in een wijk als het om participatie gaat: Groep 1: Voelt zich als een kind in de snoepwinkel en wil dolgraag meedoen; Groep 2: Vindt het interessant, maar heeft weinig tijd; Groep 3: Heeft geen tijd, werken, en het is meer iets voor anderen, geven hun wijk een 4, maar hun eigen straat een 8; Groep 4: Doen absoluut niet mee, wonen wel in de wijk maar meer ook niet, 'ze doen maar, is een schijnvertoning'. Opvallend is wel dat bewoners die veel energie hebben gestoken in participatie, achteraf ook meer ontevreden zijn over het resultaat, zien weinig terug van hun inspanningen. Ook blijkt dat er erg veel tijd gaat zitten in het organiseren en nakomen van afspraken, het creëren en vasthouden van vertrouwen van bewoners t.o.v. de overheid maar ook naar elkaar. Daar moet de tijd voor worden genomen is de les die is geleerd.